En cok uyumak istedigim gun hic uyuyamadan actim gozlerimi yine kisa uykuda gordum seni birlikte kahvalti yapiyorduk falan...neyse iste...aslinda cok yazasim yok bugun ama karalayayim aklimdaki bazi seyleri kisaca..tum geceyi dusunerek gecirdim yatak icinde,en sevdigim en yakinimdaki insan kisa sure icinde bu kadar sert ve ani degisime nasil ugradi ozellikle bana karsi neredeyse 10aydir bunu anlamis degilim diyorum ki acaba ben yanlis mi tanidim ya da gozumde ve kalbimde cok mu buyuttum de hayal kirikligim simdi bu kadar cok oldu diyorum ama sonradan da yine kendi kendime 'yok ya neredeyse 2.5sene surekli birlikte olup yasadigin bir insani da taniyamayacak kadar salak degilsindir oyleyse zaten bu hayatta yandin demektir' diyorum...bilemiyorum acaba benden once de boyleydi de simdi aslina mi dondu beni tamamen anlik bir heyecan gecis donemi bosluk doldurma eglenme gibi gorup sonra sikilinca cekip gitti mi diye soruyorum...cunku oyle bir tavir var ki bana yansiyan gidiyorsun hic bir sey olmamis gibi eskisinden daha fazla takiliyorsun gezip tozup egleniyorsun hemen yeni birileriyle tanisip yazisabiliyorsun gorusebiliyorsun,yeni bir iliskiye baslamaya her an hazirmiscasina kendini bazi seylere acabiliyorsun yani ben anlamiyorum bu kadar mi kolay her sey senin gozunde? Normalde benim sorguladigim bu seyleri kadinlar erkekler yuzunden sorgular ben ise oyle bir durumla karsilastim ki kendim sorguluyorum...bana bunlari sorgulatacak bir seviyeye nasil geldik onu da anlamiyorum ama sunu da goruyorum ki senin gozunde her seyin tum ve tek sorumlusu suclusu hala benim gibi gozukuyor yani bu nasil adaletsizlik ve bencil bir dusunce onu hic anlamiyorum.tum bu gordugum muamele ve yasadiklarim yuzunden surekli kendimi sorguluyorum ya ben nasil biriyim naptim niye boyle oldu bana niye bu denli davraniyor falan diye...isterim ki keske sen de bir kez olsun benim gibi donup kendini sorgulayabilsen ama yapmiyorsun onu da biliyorum...cunku boylesi daha kolay...iliski baslarinda bana surekli kendisi icin'sen benimle yapamazsin ben zorum sorunluyum' diyerek beni sinirlendiren insan simdi her sey icin beni sucluyor ve ona asik oldugum icin bana en son nokta olarak hastasin diyebiliyor...nasil ve niye buralara geldik resmen hayret icindeyim.ne diyeyim ki ben yani...soz tikaniyor yazi bile tukeniyor bazen...sunu merak ediyorum tum bunlar olurken vicdanin rahat mi ?huzurlu ve mutlu musun bana karsi olan bu tutumun icin ? Ne bileyim iste baskalariyla gorusurken ederken falan icin aliyor mu ? Hic huzursuz hissetmiyor musun? Ozellikle kendi kendine kaldiginda hani dusunuyor musun hic? ne hissediyorsun? Neyse...ben sanirim buyuk bir sinav icindeyim seninle ve buyuk ihtimalle ki gidisatta o yonde ben bu sinavi gecemeyecegim gittikce dusuyorum cunku.en zoru ve kotusu belki de ne biliyor musun ? Tum bu hissettiklerime yasadiklarima ragmen ben hala sana ilk gun oldugum kadar asigim ve seni her an cok ozluyorum bu yuzden de senin de dedigin gibi gercekten bir aptalim belki de...umarim ve dilerim kimseyi sevemezsin ve hayatina sokmazsin,kisa surede icinde de az da olsa beni anlarsin.