Ne yazayim ki bu gece....tum gun zaten uzerimde bir sikinti yuk huzursuzlul mutsuzluk vardi...kahvalti yapmaya ciktigimda saat 1gibi bak ya hava guzel eve donup darlanmayayim bir kurtulus parkina gideyim yuruyeyim diye bir basima basladim yurumeye kendimi kizilayda meydanda buldum yine klasik olarak...her yer cevik kayniyodu yine ayrica sinav cikisi diye insan sayisida normalden fazlaydi...turladim su an onlarca insana mezar olan yerleri dondum eve yorgan altina girdim...dedim ya kafamdaki plan sana hic ses etmeden aksam 7.30civari evine gelmis olmakti...ve sana geldigim zamanlar kullandigim guzergah hep malum en hizli olsun diye metroyla kizilaya ordan da ne tesaduftur ki bu patlamanin oldugu metro cikisindan guvenparka cikiyodum hep...sans mi kader mi olay anindan beri soktayim oyle dusunuyorum...mesajlasmasak cevap vermemis olsan ya da ben o an aksam evde olacak misin diye sormayip pat diye gelmeye kalksam su an belkide yasiyor olmayacaktim...sana diye kendi ayagimla gidicektim olmeye...hadi sana gelmekten bir sekilde sayende vazgecmistim ki uyanip tansuya yazdim nerdesin cok daraldim ben diye eve geliyom cikariz yururuz ya olmadi dedi geldi ciktik amacimiz yuruyerek necminin meyhaneye gitmekti iste yani 15dk once ciksak evden tam patlama yerinden geciyor olup maltepeye yuruyecektik...aslinda belkide yuruyemeyecktik...parcalanmis halde olurduk muhtemelen bir kenarda kosede...o siren sesi ambulans polis insanlarin kosaraak aglayarak bize dogru kosmasi durmadan telefonun calip anamin arkadaslarimin aramasi yazmasi falan filan kiyisindan kosesinden yirtip cok az birsey gorduk belki ama o bile yetti eve donduk saatlerdir konusmadan tansuyla oyle oturuyoruz arada birbirmize soruyoruz nasi ya boyle olabilir yani diye...ben hic kendimi bu kadar garip hissetmemistim olumden gram korkum yok kaybedecek birseyim yok ama bu kadar ucundan tesadufi donmek insani ister istemez bir gariplestiriyor...ilk defa uyumama ragmen bu kadar erken saatte yatagima girdim bu gece....biliyorum cok uzattim ama ne diyim ki iste...bu kadar ucuz bu kadar basit aslinda hersey...yarina cikacagimiz mechul....o an da sokun ustune firsat buldugum ilk anda seni aradim ama yuksek ihtimalle kesmislerdi hatlari baglanmadi olay yerine yakiniz diye belkide pesine 2 kez mesaj yollamaya calistim gonderilemedi dedi ya o an boyle iste aklim cikti...sonra attigim mesaj iletildi ama ses gelmeyince daha da gerildim neyse ki sonra cok sukur rahatladim...simdi dusunmuyo da degilim zaten bir boka yaradigim yok bir isimin guzel gittigide yok acaba geberip gitsek ne degisirdi ki bu kadar da yaklasmisken hemde...anam babam kardesim uzulurdu seven yakin akrabalarim bazi arkadaslarim...su an ne kadar aci ki soruyorum kendime acaba sen gercekten uzulur muydun oyle bir durumda...belki biraz uzulurdun ama sonrasi senin icin daha iyi olurdu heralde...bilmiyorum ki su an ne yaziyorum ne hissediyorum onu da bilmiyorum...sabah uyaninca kendim acip okucam ayrica...ama su kesin degmiyor ne birbirimizi kirdigimiza uzdugumuze ne de tersledigimize inatlastigimiza...pisman olur insan ama bazi seyler icin cok gec olabilir...gun sonunda biz ucundan kurtulduk bugun cok sukur ki sen iyisin emin ol kendimden fazla senin adina mutluyum...iyi geceler iyi uykular olsun sana...yeter cok sacmaladim belkide bu gece...